MR. HARRIS (cyfyd a rhodia'n benisel yn ol a blaen): Rwyn methu gweld mod i wedi dod i groesffordd mor lom a honna.
MARGED: Cred fi, dyna'r groesffordd rwyt ti arni heddiw—Nel, merch Dic Betsi, neu'r eglwys Gristnogol. Os Nel ddewisi di, mi fydd ar ben arnat am byth fel gweinidog yr efengyl, nid yn unig yma'n Seilo ond ymhobman arall (â'i phen i lawr). Ac mi wyddost fel roedd nhad a mam wedi rhoi eu bryd ar i ti fod yn weinidog yr efengyl: roedd yn well ganddyn nhw dy weld yn fachgen tlawd yn y pwlpud nag yn y swydd fwya enillgar yn y wlad, a dyma ti ar fin gneud llongddrylliad o dy ffydd.
MR. HARRIS (gan gyffroi): Llongddrylliad o'm ffydd! Pwy sy'n deyd hynny? Pe priodwn i Nel yfory, fyddai hynny ddim yn llongddrylliad o'm ffydd.
MARGED: Mi fydd llawn cynddrwg a hynny, achos pa eglwys ar wyneb daear all odde'r syniad o gael y fath eneth yn wraig i'w gweinidog; geneth na fu rioed yn twllu drws y capel nac eglwys, geneth sydd wedi tyfu'n wyllt fel petrisen y mynydd, heb wybod y gwahaniaeth sy rhwng da a drwg, geneth sy'n llawn o ofergoelion ac arferion teulu'r sipsiwn. O, Eifion bach, rwyt ti'n mynd ar dy ben i lawr y clogwyn—Nel Davis yn wraig gweinidog, a Dic Betsi'r portsiar yn dad-yng-nghyfraith i ti; wyt ti wedi bwrw'r draul?
