Tenpus erit cum te (quâ gens nec inanior ulla)
Gallia tota colet, mixtoque timebit amore.
In manibus tibi erit mundis dare jura futuris
Et, nondum inventis populis imponere leges
Dum vestris læta auspiciis celeberrima floret
Cambria, jam prisci gens antiquissima mundi,
Tuque velut montes nostrates vertice colum
Sublimi feries, et cedet Laurea Porro.
AD APOLLINEM ET MUSAS.
O SMINTHEU! pater esuritionum,
Nugas tolle tuas ineptiasque ;
Vosque ite, O! procul hine novem sorores
Vobis non opus est mihi, Camænæ,
Indignatio quem facit poetam.
Longum, Pierides malæ, valete,
Euterpe meretrix Thalia macha,
Scortillum Polyhymnia invenustum,
Clio prostibulum, lutum lupanar,
Et quas prætereo malæ puellæ
Per quas non nisi mortuis poetis
Sero fama venit, famesque vivis!
Ah! vidi, et pudet heu! sed ipse vidi
Vestro de grege, pessimæ, poetam
Jucundum, facilem, probum, disertum,
Cordatum, verecundum et eruditum,
Et cultum satis et sat elegantem,
Et qui cederet unico Catullo,
Docto par tamen ipse Martiali,
Quem juxta Veneresque Gratiæque
Certabant sibi vendicare cunctæ;
Qui, si fortia bella personaret,
Magnum vivere crederes Homerum,
Seu Mopsi teneros referret ignes
Haud quidquam cecinit vel ipsa Sappho
Pulchro Lesbia mollius Phaoni:
Hunc vidi miserum, indignum, dolentem,
Squallente facie, horridâque barba.
