thipyn o ewyn budr hyd ei wyneb yma ac acw.
"Dim golwg am yr hen dafarn," meddai'r dyn.
"Nag oes," ebr y ddynes; "yn y fan acw y dylase hi fod, goelia i."
"Ie, 'nghariad i, yn union yn y fan acw. 'Ryden ni yn ymyl y lle y buon ni—wyt ti yn cofio, Elin?"
"Ydw, machgen i."
Daeth llencyn heibio gan chwibanu un o'r pethau y bydd y Saeson yn eu galw yn gerddi digrif. Pasiodd o fewn dwylath i'r dyn a'r ddynes.
"Hanner munud," meddai'r dyn wrtho, "fedrwch chi ddeyd ym mhle mae'r hen dafarn—Y Dafarn Goch?"
"Pardon, syr," ebr y llanc.
Ail ofynnodd y dyn ei gwestiwn.
"I speaks no Welsh," meddai'r llencyn, braidd yn ysgornllyd.
"Nor English," ebr y dyn, a chan afael ym mraich y ddynes, aeth yn ei flaen.
Cyfarfuasant ereill, a holodd y dyn, ond nid oedd yno neb a allai ei ateb yn Gymraeg, nag yn Saesneg ychwaith o ran hynny, na neb yn gwybod dim am y Dafarn Goch. Nid oedd neb yn cofio ei gweled yno. Fel yr oedd ar y pryd yr oeddynt hwy yn cofio'r lle.
"Be wnawn ni?" meddai'r dyn.
"Wn i ddim," ebr y ddynes. "Waeth i ni heb fynd i chwilio am yr hen fwthyn, mae'n siwr."
