XX. TI WYLIAIST WRTH FY NGWELY.
[O'r rhagymadrodd i gyfrol gyntaf y Gymraes. Cyflwynedig i'w wraig].
Ti wyliaist wrth fy ngwely
Pan ydoedd haul yr haf,
A'i danbaid wres bob diwrnod,
Yn gwywo'th briod claf;
Ti wyliaist wrth fy ngwely
Nosweithiau gauaf oer,
Pan syrthiai ar y lleni
Oleuni llwyd y lloer.
Ti wyliaist wrth fy ngwely
Pan oedd yn wely gwaed,
A ffrydiau coch y galon
Yn drochion wrth dy draed;
Ti wyliaist wrth fy ngwely
Pan oedd y peswch blin,
Drwy'r nos, yn peri imi
Ddihoeni yn ddihûn.
Ti wyliaist wrth fy ngwely
A mawredd cariad merch;
Dy enaid wrthyf rwymwyd,
Ni syflwyd dim o'th serch;
Ti wyliaist wrth fy ngwely
Ym misoedd nychiant maith,
A'th fron dy hun mewn cystudd,
A'th dyner rudd yn llaith.
Ti wyliaist wrth fy ngwely,
Dan wenu gyda'r wawr;
Dy serch nid oedd yn pallu
Pan suddai 'r haul i lawr;
Ti wyliaist wrth fy ngwely
Pan giliai eraill draw;
Fel angel glân Goleuni,
Cawn lynu yn dy law:.
