FY ANWYL FFRYND
'RWY'N cenfigenu wrth y bedd
Wrth gofio'i gwyneb dengar,
A meddwl fod ei siriol wedd
Dan glo yng ngraian daear.
O! greulawn fedd, pa bryd, pa hyd,
Cei ddigon o'n hanwyliaid?
Pan gefaist hon, ce'st ddewis byd,
A dewis nef i'th goflaid.
'Rwy'n methu deall ambell dro,
P'odd llygri beth mor buraidd,
Yr ydoedd fel goleuni'r fro,
O'r bron, gan fuchedd sanctaidd.
Ond ha! Wrth gofio'r ysbryd sydd
Yn diogelu'r babell,
Pan gyfyd hwn i 'w elfen rydd,
Rhaid rhoi y pridd i'r briddell.
Wrth fyned heibio'r dawel fan
'Rwy'n methu peidio cwyno,
Er gwybod imi roddi Ann
Mewn diogel obaith yno;
Er credu, pe bae'r gwyntoedd fflwch
Eithafol yn gwasgaru,
Ceid edyn engyl gasglai'i llwch,
Er hyn rhaid im' alaru.
Nid oedd ond ysbaid blwyddyn ferr
Er bore ei phriodas;
Ond angau gyda'i feiddiol herr,
Ar fyrder wnaeth alanas;
