YR ANWYL ENETH.
(Nis gwn ai cyfieithiad, ai beth.)
DAN awyr glir Virginia dlos.
Mi gwrddais fûn mor ddifeth,—
Dwy wefus dyner fel y rhôs
Oedd gan yr anwyl, anwyl eneth.
Ei thonnog wallt, ei llygaid llon,
A'i deurudd gwridog, tirion,
A barent im' lesmeirio bron,
A theimlo'n fwy na hanner gwirion.
O flaen y rhyfel, flwyddi'n ol
(Mi gofia'r dydd drwy bobpeth),
Y deuais i, yn Ílencyn ffol,
I gwrdd yr anwyl, anwyl eneth.
Mae'n debyg fod rhyw lanc o nod
Cyn heddyw wedi ei hennill,
Ac na chaf fi ond seinio'i chlod
A dweyd fy nghwyn mewn gwirion bennill.
Tra byddo bywyd yn fy nghof
A churiad yn fy nghalon,
Mi gofia'r eneth lon, a rhof
Fawrhad i'w hanwyl, anwyl swynion.
Os na ddaw'r feinir hoff ei hun
Yn drysor i fy mynwes,
O fewn fy nghalon bydd ei llun,
A lle i hon hyd angau'n gynnes.
