PLU YDYW PLU YN Y DIWEDD
Bu Gwilym erstalm—(yn llanc ifanc wrth gwrs)
Yn hoff o wneyd ' sgwrs â rhianod,
A'i fron elai'n fflam o edmygedd pob mun,
A boch fel y rhosyn a'r manod;
Do, do, fe fu'r bardd yn ei ffoledd
Yn froli ar flodau rhianedd;
Ond profwyd wyr dyn ar eu swynion bob un
Mai Plu ydyw Plu, yn y diwedd.
Wrth chwareu'n ddiniwaid gellweirus ar daith,
Ryw noswaith yn amser cynhauaf,
Pwy redodd i ffordd gyda'i galon a'i serch,
Ond merch ymherawdwr ffugyra;
Un fedrus ar nodwydd a llyfrau,
Ond estron i berchyll a lloiau;
A phrofwyd wyr dyn er ei swynion bob un,
Mai Plu ydyw Plu, ar y gorau.
Aeth eilwaith yn glaf o afiechyd y fron,
Gan swynion rhyw aeres i Ddoctor:
Ac wedi'r mawr boen i gael gwelliant a hwyl
O serch y beth anwyl anhebcor:—
Roedd hi'n lodes ieuanc o fonedd
A'r bardd heb ddim income i'w choledd,
A phrofwyd wyr dyn er ei swynion bob un
Mai Plu ydyw Plu, yn y diwedd.
Bu'n caru ddwy flynedd a merch rhyw Siop Win,
A'i threm yn dweyd cyfrin ei chalon;
Un lawen, ysgafndroed, fel dnwies o lan,
A'i gwallt o liw'r fran yn fodrwyon;
Piano wnai'n wallgof a'i bysedd,
A chalon pob mab yn eiddigedd;
Ond profwyd wyr dyn er ei swynion bob un
Mai Plu ydyw Plu yn y diwedd.
