Tudalen:Cerddi Eryri.pdf/52

Oddi ar Wicidestun
Gwirwyd y dudalen hon

I fechgyn nwyfus, llon eu bryd,
Fel ni, sy'n arfer cyrchu'n nghyd,
I dreulio'r nos mewn, stafell glyd,
Yn ngwynfyd diod feddwol;
Fe fyddai'n slafaidd wasaidd waith
I ni bendroni'n nghylch yr iaith,
A drysu’n menydd ddyddiau maith
Ynghylch dysgeidiaeth foesol!

Pa waeth i ni pe llosgai'n nghyd
Bob llyfr a Beibl sy' yn y byd;
Neu pe bai pob llenyddiaeth ddrud,
Yn ffaglu‘n nghyd yn wenfflam?
Os cawn ni fwyd a phres a spree,
A bywyd llawen, waeth i ni
Pe'r ai pob enaid gyda'r lli,
A Chymru i gyd yn Fediam!

Nid y, m mor ffol, ynfydion wyr,
A cholli gwynfyd oriau'r hwyr,
Gwastraffu papur, ingc, a chwyr,
Er mwyn llenyddwyr Brydain;
Dilynwn ni'o pleserau cun,
Gwnaed pawb trwy'r byd fel myno 'i hun,
Pa les i ni fod unrhyw ddyn
Yn ddedwydd, ond ni'n hunain?

Er pan ddaeth dysg a llyfrau'n rhad,
Aeth pob teilyngdod ar leihâd,
Mae myfyr bechgyn gloewa'r wlad,
Yn wastad am Lenyddiaeth!
Wel codwn frodyr oll un fryd,
Ymdrechwn dd'rysu eu cais i gyd,
Hwre i'r Pab—Ac "Oes y byd"
I ddybryd anwybodaeth.
GWILYM COWLYD