FY FFROG NEWYDD.
’RYDYCH chwi, y bobol fawr ’ma,
Yn meddwl oll i gyd
Nad oes i ni, y plant ’ma, ddim
I'n blino yn y byd;
Ond os gwrandewch am funud bach,
Danghosaf i chwi’n glir
Mai camgymeriad mawr yw hyn
O’ch eiddo chwi yn wir.
I ddechreu ar fy ’stori, wel,
Rhyw ddiwrnod aeth fy mam
I'r dref—hen le anifyr iawn,
Mi ddwedaf i chwi pam;
A phrynnodd yno yn Siop y Groes
Ffrog newydd spon i mi,—
Un las a rhesi coch a gwyn—
“Ffrog oreu” chwedl hi.
A ffrog fel hon ’rwyf bron yn siwr
Erioed ni welsoch chwi;
’Roedd ar ei llewys bwffin mawr, a
Ac yn ei godre hi
’Roedd bwcram wedi ’i wnio fel
Y safai bron yn syth;
Er hynny waeth gen i yn wir
’D awn heb ei gweled byth.
Oes arnoch eisio gwybod pam?
Wel ’rhoswch dipyn bach,—
Medd Bob fy mrawd,—“O'r anwyl, Nel,
Mae’th ffrog di fel hen sach,
Ni chei di ddwad hefo fi
I weled nyth y dryw,
Dychrynna’r cywion bach i gyd
Wrth glywed ffasiwn siw.”
