"Y mae'n ddrwg gennyf am eich helynt, Mr L.," meddwn wrth yr hen ŵr. "Pa fodd y bu hi—a gafodd yr hen wraig a chwithau gweryl?" "Naddo," meddai, " ni fu erioed air croes rhyngom. Fel hyn y bu. Nos Fawrth wythnos i'r diwetha', pan ddychwelais i'r tŷ o dro yn y pentre', cefais fy nillad yn becyn ar y bwrdd, a'r wraig yn dweud nad oedd imi lety yno mwyach, a bod yn rhaid imi ymadael ar unwaith. Dyna'r cwbl, ac yn awr darllenwch y llythyr hwn." Darllenais y llythyr, ond ni ddeuai imi ar y pryd fawr ddim synnwyr ohono.
"Ni fedr neb wneud synnwyr o hwn, L.," meddwn.
"Medr, medr, unrhyw 'sglaig," meddai yntau.
"Ym mha le y cawsoch ef?"
"Yn y pecyn dillad."
Edrychais ar y ddau flaenor a gofyn am eglurhad. Atebasant mai llythyr a gafodd yr hen wraig gan y Consurwr ydoedd, i'w roddi i L., a thra byddai'r llythyr ym meddiant yr hen ŵr ni allai byth ddial ar yr hen wraig trwy fwrw melltith arni.
"Yn awr," meddai L., "beth sydd i'w wneud â'r llythyr?"
"Llosger ef," meddwn.
"Dyna'r gair a ddisgwyliwn o'ch genau," meddai, "ond pwy a'i llysg?"
"Llosgwch chwi ef."
"Ddyn byw! Na wnaf er dim a welais, oblegid os dinistriaf ef, fe ddisgyn arnaf bob math
