Ond caiff yntau 'r ceufedd cyn hir ei ferwino,
A'r gwan diymadferth o'i ddaear a ddaw;
Ond er fod y marwol mewn beddrod yn dawel
A mud dan dywarchen, llefara er hyn
Am oesau trwy riniau ei fywyd yn uchel,
Ni edwa 'i ragorion dan gloion y glyn.
Yn iach, fy mrawd anwyl, rhaid gadael dy fedd,
A byw rhwng llawenydd a galar;
'Rwyt ti heddyw 'n ddedwydd mewn hafan o hedd,
Dy fenthyg a gafodd y ddaear.
Adref aeth i wych brydferth-dir,
Anfarwoldeb pur di-len;
Do, derbyniodd goron euraidd
O gyfiawnder ar ei ben:
Unodd yn yr anthem newydd
Gyda'r seintiau glân y'nghyd,
Ond nid cyn rhoi argraph burlan
O ddylanwad ar y byd.
Paham y gwnawn wylo ag yntau mewn hoen
Ar eurwych esgynlawr bytholiant?
Mewn hwyl a melusder yn ngwyddfod yr Oen
Yn chwyddo per-geinciau gogoniant.
ENGLYNION COFFADWRIAETHOL.
Er du oer alar, dwr heli—Williams
Ni welir mwy 'n lloni;
Uchel frawd, iach hael ei fri,
Mewn tawel fedd mae 'n tewi.
Aberduar geinwedd wnaiff gwyno—'n aethus,
A Bethel am dano;
Caersalem sydd yn tremio
Yn or-drist am y chwerw dro.
Saith deg un oedd pan hunodd—yn angeu,
Ow 'r ingon a deimlodd !
Er ei fyw mewn garw fodd,
Ei dda reswm ni dd❜rysodd.
A! ail agor ei olygon—a wnaeth
Ar y Nef a'i cheinion;
E rwyfodd drwy yr afon,
'N ara' deg heb arw don.
