wedi hynny ei ddyfod ef a minnau yn gydnabyddus â'n gilydd, yn bersonol a swyddogol. Tua'r flwyddyn 1902, bûm mor hy â chyhoeddi llyfryn o ryw gerddi bachgennaidd. Adolygwyd hwnnw yn un o'r papurau Saesneg (gan yr Athro William Lewis Jones, o Goleg Bangor, fel y dywedodd ef ei hun wrthyf ymhen blynyddoedd rai). Yr oedd yr adolygiad yn eithaf teg, ond bod ynddo ryw anfanyldeb neu ddau anlwcus. Cymerth eraill ran mewn gohebiaeth a ddilynodd, ac yn eu plith yr Athro John Morris-Jones. Yr oedd yr adolygydd wedi condemnio arfer y ffurf "rhian" yn lle "rhiain," a dywedwyd mai un o erchyllterau Puw oedd "rhian" a "rhianod." Am yr unig dro yn f'oes, cymerais innau ran mewn dadl yn codi o feirniadaeth arnaf fy hun—ildio i'r demtasiwn o ddangos bod y ddwy ffurf i'w cael gan Huw Morys ymhell cyn geni Puw, er nad oedd dim dadl nad oedd y beirniaid yn iawn am y ffurfiau cywir. Erbyn hyn, y mae'n anodd gennyf gredu mor ddifrif oeddym oll yn y cyfnod hwnnw, ac ni chrybwyllwn am y peth oni bai ei fod yn ddarn diddorol—i mi, o leiaf—o berthynas Syr John a minnau.
