Tudalen:Cymru fu.djvu/331

Oddi ar Wicidestun
Prawfddarllenwyd y dudalen hon

Diflanodd y Chwifleian tu hwnt i geulan werdd,
A'r bardd yn haner effro a dybiai glywed cerdd
Yn llwytho yr awelon,—a'r dail yn dawnsio'n rhydd,
Ac "Adar Glyn Rhianon," perorion nos a dydd
Yn mud a distaw wrando,—yn synu ar y said:
Ond canfu'r bardd ar barlas pwy oedd y canwyr cain.
A chlywodd eu cyd-odlau, —deallodd air neu ddau,—
"Y Llyn," a "Gwyr Ardudwy," ac hefyd "bywyd brau."
Aeth yn ei flaen yn ffodog, a'i delyn ar ei gefn,
A cheisiai wrth ymlwybran ddirnadu 'r ryfedd drefn:—

Yr Awenydd.

"Rhagluniaeth," meddai, "Tynghed, dy ferch, mae hono'n ddall,—
Paham mae hon yn rhoddi i'r annoeth fwy na'r call?
Mae dreiniog lwybrau eisoes heb foes, yn groes eu greddf,—
Diodid nid da ydyw rhoi bai ar ddifai ddeddf.
Er hyny, (Duw fo 'n maddeu) mae rhywbeth hynod gam
I'w garfod ar y ddaear. Mae rhai'n gyfoethog: pa'm?
Ac eraill yn ymlusgo yn salw o dan draed;
A'r cyfan oll yn frodyr—heb ddim gwahaniaeth gwaed."

Pan oedd yn syn-fyfyrio fe welai langciau llon—
Rhai'n ymchwedleua'r ddifyr,—rhai'n taflu "careg" gron,
Neu ynte “drosol" anferth, —er dargos grym a nerth;
A swp o wyr oedranus dan gysgod deiliog berth
Yn sôn am ddyddiau maboed, —yn ieuaingc, er yn hên,—-
Eu bywyd mewn deng mynyd ail fywient gyda gwên.
Aeth attyrt: Fe roed crechwen groesawus iddo'n awr,
Ac megis cylch o'i gwmpas daeth pawb—yn fach a mawr:
Yr hên yn dawel syllai, —yr ieuaingo graifai'n syn
Ar wyneb yr Awenydd mwyn, a'i hir gudynau gwyn.

Gofynwyd iddo aros am enyd yn eu mysg—

Mervin, Arlwydd Ardudwy.

"O! aros," ebai Mervin, cawn genyt ti ryw ddysg :
Tydi yw'r gwr a welais yn nhawel oriau'r nos,
A choelio'r wyf y medri ro'i hanes Enid dlos
Fy ngobaith;—cydmar enaid;—gwyr pawb mai unig wyf
Gwn daw o dannau'th delyn feddyglyn i fy nghlwyf.