Pan ddel dy ddiwedd, gwanaidd gwynion ?
Arthur. Beth a wnaf! ond boddloni beb goll,
I'r un digwydd a'm holl gym'dogion.
Duwioldeb. Gwae, gwae di, bechadur chwerw,
Unwaith yn fyw a dwywaith yn farw;
Ymroi i geulo ar dy sorod,
'Rol deffro unwaith dy gydwybod.
Ti addunedaist ger bron Duw,
Y gwellhait dy fuchedd, os cait fyw;
Yn awr, troi 'nol i'th hen ffieidd-dra,
Fel hwch i'r dom, neu'r ci i'w chwydfa!
Arthur. Wel, hawdd ganddi hi b'rablan a b'reblian,
Ni wiw i mi wrando pawb yn lolian;
Rhaid imi bellach flaenllymu'r ddwy big,
A chodi yn o hyllig allan.
Nid oedd ond ffoledd a gofid calon,
I mi fyn'd yn dduwiol, yn inysg rhyw Iuddewon!
'Rwyf yn meddwl nad oes gan neb fel fi,
Gasach llancesi a gweision.
Bu farw dau lo bach yn sydyn,
Ddim byd ond o ddiogi edrych atyn';
Ac ni choeliech chwi byth, y cwmni ffraeth,
Mor wachel yr aeth un mochyn.
A bu farw un hesbwrn, 'rwyf fi'n hysbys,
Mewn mieren, yn nghaeau Moris;
Ac ni fu wiw, 'rwy'n siwr, gan Gaenor na Sian,
Fyn'd yno i ymg'leddu na chroen na gwlan.
'Roedd y gweision a'r gweithwyr oll am y gwaetha',
Heb ronyn o fater, ond am gysgu a bwyta.
'Rwy'n anmheu'n ddigysur y rhoisant hwy gosyn,
I'r hen awph hurtaidd a fyddai'n dweyd ffortyn,
Mi a'u clyweis yn siarad ac yn cadw syryrw,
Fod hono'n ymleferydd y byddwn i farw.
Ac nid ydwy 'n anmheu llai mewn difri',
Nad oeddynt yn erfyn i mi farw i'ngrogi;
'Roedd fy nghlocs gan un o'r llanciau yn y domen,
A'r llall yn dechreu glynu yn yr hen wasgod wlanen.
Ac mi fu'm cyn ddyled ag addoli,
A hel pregethwyr acw'i floeddio ac i goethi.
Hwy fwytasant beth anaele,
Rhwng bacon, beef, ac wyau;
