"Meindia fe, Glyn, bu bron mynd ma's, pan own i'n siarad â Mari. Dyna beth sydd o myrrath merched o hyd. 'Nawr ynte amdano!"
Testun y cyfeiriad hwn oedd brithyll mawr yr oedd y ddau lanc am ei ddal. Yr oedd y pysgodyn wedi dyfod am dro i'r dwfr bas, lle yr oedd yr afon wedi rhannu yn ddwy, ac wedi ei osod ei hun mewn perigl trwy hynny. Gwelodd y ddau hogyn eu cyfle, a thra chadwai un ohonynt warchae ar yr unig ffordd y gallai'r pysgodyn nofio yn ôl i'r dwfr mwyaf, brysiodd y llall i gloddio tyweirch er llanw'r adwy i'w rwystro i ddianc o gwbl.
Dyna'r funud y derbyniwyd gorchymyn y meistr, ond meistr neu beidio, rhaid oedd dal y brithyll yn gyntaf.
Nid gorchwyl hawdd i'w wneuthur ydoedd ychwaith, oblegid yr oedd mwy o ddwfr o dan y dorlan nag a feddyliasai'r ddau bysgotwr ar y cyntaf. Fodd bynnag am hynny, ei ddal oedd yn rhaid.
Cymerodd gwaith gryn ddwyawr cyn ei orffen, oblegid golygodd godi argae bychan i droi cwrs y dwfr a redai i mewn, a thaflu allan lawer o'r dwfr oedd yn weddill. Ac wedi'r gweithio dyfal bu ysgarmes fywiog o erlid y brithyll o garreg i garreg cyn i Daff ei gael yn ddiogel i'w law yn y diwedd. Yna wedi cyflawn edmygedd o'r ysbail ysblennydd, meddyliwyd am fynd adref, a'r pryd hwnnw y cofiodd Daff gyntaf am archiad y meistr. Yr oedd ias yr helfa wedi ei feddiannu'n llwyr, bellach," ebe fe, "y mae'n rhy hwyr i mi fynd o gwbl."
