Alright, mam. Dyma fi yn mynd i weld Shams 'n awr.
Cyn pen ugain munud yr oedd yn ôl drachefn, ac wedi cydio ohono am ganol ei fam, a oedd yn brysur gyda'i gorchwylion teulu, fe'i gosododd i eistedd yn y gadair freichiau, ac mewn llais awdurdodol fe ddywedodd wrthi," Gwrandewch! Y mae 'pâm' yn eitha' hawdd, sef pâm yn yr ardd,' 'pâm o flodau,'[1] neu 'bâm o genin,' neu rywbeth arall. Nid oedd Shams yn eitha' siwr am y nitsh.' Ond yr oedd, o fewn dim a dim a bod yn siwr hefyd, ebe fe. Planhigyn wherw dros ben oedd hwnnw 'slawer dydd, mae'n debig, ac mor wherw fel nad oedd caniatâd i neb o'r Romans i'w gael yn eu gardd, rhag ofn lladd pobol ag ef. Ac yr oedd Cashus wedi ei dyfu ar y slei. Gewch chi wrando arna' i yn tawlu hynny idd i wyneb e'!"
Felly, wir, rhyfedd iawn! Ond cofia di pwy yw Cashus wedi'r cwbwl!"
"Daeth y noswaith fawr-y ficer yn ei gadair, a'r mishtir yn ei ogoniant. Fe gafodd y "Roast Beef" ei encorio ar y diwedd, a bu bron i ddadl y ddau Rufeiniwr gael ei hencorio yn y canol, gan i Shams y Gof daro allan i guro dwylo pan safodd Daff ar flaenau ei draed, a chan estyn ei fys mewn gwawd deifiol a rinciodd allan, "you yourself are much condemn'd to have an itching palm!"
"Aeth pawb adref wedi eu llwyr foddhau, ys dywedai y "County Times," ac anadlodd y ficer a'i glerc yn rhydd am flwyddyn yn ychwaneg.
