a gofynnodd yn garedig,—"Ble wyt ti mynd 'fory, D.O?"
"Wel, Baptist own i yn yr hen le, ac 'rwy'n credu yr af i gapel y Baptist yma hefyd. Fe fydd mam yn falch o hynny."
"Ble ma' dy fam, machan i? 'Weta'st ti ddim amdani o'r blân. 'Rown i'n cretu i Mr. Jones 'wed. nag o'dd ddim tad na mam gen't ti."
"Eitha gwir, D.Y. Beth own i'n feddwl mai dyna'r lle y carai mam i fi fynd iddo pe bai hi byw."
"Well done! D.O.! Diain i! 'rwyt ti'n well na fi i hewl! 'Stica di, dyna'r ffordd! A chofia hyn— Baptist wy' inna' he'd pan elo'n bwsh! Ond dyna'r gwaetha,' rhaid cael pwsh lled gryf i'm siort i. Good bye, Butty bach!"
Yr oedd yr holl fyd yn wyn i Ddaff yn awr, a cherddodd i'w lety fel un oedd yn berffaith feistr ar ei ffawd.
Bore Sul a ddaeth—y Saboth cyntaf i'r hogyn fod y tu allan i Gwmdŵr erioed. Dyna'r rheswm efallai iddo fod yn fwy hiraethus am yr hen le y dydd hwn nag y bu drwy'r wythnos yn gyfan.
Pan gyda'i fam gartref, arferai hi ei alw ef i godi ar foreau Saboth mewn amser da iddo fynd i'r capel yn brydlon, ond, rywfodd neu'i gilydd (efallai am mai hynny oedd arfer ei thŷ), anghofiodd ei letywraig alw'r "coliar bach" (fel y galwai hi ef) cyn deg, ac felly, rhy hwyr ydoedd i fynd i gapel y bore hwn. Ond er mai yng nghegin ei lety yr oedd Daff, hedai ei feddwl i'r hen lannerch, a chlywai eto gloch y llan yn denu'r ffyddloniaid o lawer ffermdy a bwthyn i rodio llwybrau'r wlad tuag ati. Gwelai yr hen ysgolfeistr, a'i ddau lyfr du dan ei fraich, yn ei throedio hi i'r gwasanaeth yn ei esgidiau blucher, ei het silc, ddisglair, a'i frock—coat hir, yn union fel pe bai yn mynd on parade, ys dywedai y gwron hwnnw ei hun. Ie, gwelai hefyd ei fam fach, ar ôl trwsio ei phlentyn gyda phob manylrwydd, yn ei thrwsio ei hun gan gylymu rhubanau ei bonet o dan ei gên fel y weithred olaf cyn cloi ohoni'r drws a mynd i'r defosiwn.
