99 Y DDAU BLENTYN AMDDIFAD. Fy ngherbyd safai , ar fy nhaith, Unwaith wrth westty bychan, Pan oedd gwên oleu'r heulwen glaer Yn euro caer y dreflan . Wrth weled pawb o'm cylch â'u bryd Ar dawel gydnoswylio, Aethum i gladdfa oedd gerllaw I ddystaw ddwys fyfyrio. Dan briddell lâs, y tlawd yn Ro'i hûn i'w fron glwyfedig ; Ond meini cerf o farmor trwch A guddient lwch pendefig. llon Wrth fedd, dan gysgod ywen grin, Dau blentyn oedd yn wylo, Mewn ing a hiraeth ar y pridd , Lle'r oedd eu mam yn huno. Er fod y ddau mewn newyn mawr, Ar lawr 'roedd darn o fara ; Edrychent arno weithiau'n syn , Er hyn ni wnaent ei fwyta. " Fy anwyl blant ! gwnewch dd'weyd i mi " Pam ' rych chwi mewn cyfyngder, " Ac yn gwastraffu'r bwyd eich dau , " A chwithau mewn fath brinder ?" Atebai'r bach, mewn gwylaidd dôn, A'i heilltion ddagrau'n llifo, " Yn wir yr ym mewn eisiau llym, " Heb ddim i'w ofer-dreilio. " Troi'n eneth ddrwg mae Mair fy chwaer, " Rwy'n daer am iddi fwyta ; " Ni chafodd damaid heddyw'n wir, " A dir, hi bia'r bara."
