Y LLONG A GOLLWYD.
AETH llong ar hawddfyd hyfryd gynt
Gan rymy gwynt drwy frig y don,
A hwyliai hi yn hardd ar hynt,
Ei rhawd yn gynt na'r wylan lon;
Ond llawer grudd fu'n llaith y dydd,
Tra canu'n iach wnai'u ceraint hwy,
A braw a ddaeth o'r dynged brudd,
Ni welyd fyth mo honynt mwy!
O feibion cun 'r oedd amryw un
Yn hoff gan ferched glân a gwiw;
A gwelais fam,-gwylofus lun,
Ei thestyn-"mab ei mynwes friw!"
Gweddiau glwys gan geraint clau,
Gobeithion teg a fagent hwy;
Ond p'le mae'r llu-y llong p'le mae?
Ni chlywid fyth mo'u hanes mwy!
Pa un ai'r dyfnli', dulas le,
Mewn 'storom hy' a'i 'stwr yn hyll,
Ai'r nen yn dân gan lid y nef,
Ai'r daran gref yn deor gwyllt;
Neu'r gwyntoedd crosh, rai mawr eu grym,
A'i holltodd yn eu hechrys nwy,'
Yn ddrylliad llesg ar grigyll llym,
Ni chlywyd fyth am dani mwy!
Ni wiw ymholi mwy fel hyn,
Cyfrinach tyn eu helynt troes;
A'r môr sy'n dal dirgelion syn,
A gobaith gryn o gura gloes!
Dysgwyliad maith a fu mewn braw,
Heb air o'u hynt—eu beddrod hwy
Sydd yn yr eigion didran draw,
Am danynt ni chawn hanes mwy!
—GWENFFRWD.