Yn ei flaen â'n syth, ac ni chilia flewyn:
Gad byth, fel yr eryr, fy machgen, fod
Dy hediad fry, yn syth at y nod.
Mam, beth yw hwna?
Yr alarch, fy nghariad,
O'i allt gynhenid i lawr mae ei nofiad;
Heb nythle'n agos, na char iddo 'nawr,
I farw'n unigaidd y nofia i lawr;
Ei lygaid a geuir, a threnga'n lân,
Ond ei olaf yw ei felusaf gân:
Bydd fyw fel y gelli, fy nghariad llon,
Bêr ganu wrth adael y fuchedd hon.[1]
PARCH. D. L. PUGHE.
TERFYN DIWRNOD HAF
Here, scatter'd wild, the lily of the vale
Its balmy essence breathes; here cowslips hangs
The dewy head, and purple violets lurk
With all the lowly children of the shade.
—THOMPSON.[2]
Mor hyfryd ydyw rhoddi tro
Ar derfyn d'wrnod ha,
Hyd feusydd têg ryw wledig fro,
Lle nad oes haint na phla.
Ar fin y ffordd mae'r blod,yn bach
A elwir "llygad dydd,"
Yn gwylaidd ofyn, Ydych iach?
A deigr ar ei rudd.
A'r dlôs friallen, hithau sy
Yn cyfarch yn ei hiaith,
Gan ddw,eyd " I'm ffiniau dewch yn hy,
Eich lloni yw fy ngwaith."
Iach lysiau'r maes mygdarthu maent,
Yr hwyrol awel bêr
