Pur ydyw'n iaith Prydain hen
Ei ber gywydd brig awen:
Ei ddadgan a'm diddanai
Mal cân adar mân ym Mai.
Y mae heddyw gwyw y gwŷdd,
Ac ir ddail a gwyrdd ddolydd;
A'r eos, mewn oer awel,
Yn brudd heb na chudd na chel;
A'r adar llafar eu llais
O'r gelli a rygollais.
Y mae ein iaith mwy yn wan,
Ac yn noeth; gwae ni weithian!
Ergyllaeth a ddaeth o ddwyn,
Bore ei ddydd, ein bardd addwyn.
Torrwyd blodeuyn tiriawn,
Aur ei wedd, yn iraidd iawn:
Duw a'i dug, a daed oedd,
Fry'n iefanc i fro nefoedd;
Caiff yno flodeuo'n deg,
A chynnyrch fyth ychwaneg;
Hoenus a fydd heb henaint,
A hardd, heb na gwŷn na haint.
Ni'w llwgr ystorm na gormes,
Neu darthau oer, neu dra thes,
Nac oerfel, nac awel gwynt,
Neu wlaw garw, neu li gerhynt,
Na chenllysg, derfysg dyrf-fawr,
Na'r cira mwy, na'r ia mawr;
Ni ddaw gwyd, ni ddwg adwyth,
Na phren, na blodau, na ffrwyth.
Od aeth ein bardd doeth o'n byd,
Diddan, i fro dedwyddyd,
Mae'n prydu mewn Paradwys,
Ym mysg beirddion gloewon glwys,
Tudalen:Gwaith Ieuan Brydydd Hir.pdf/17
Gwedd
Gwirwyd y dudalen hon
