XXIII.
I DDUW A'R BYD.
GWYN i fyd, nid er gwynfydu
Y dyn, cyn gloes angeu du,
A fedro gweddio'n dda
Er ennill bodd ŵyr Anna.
Barn iawn, a'i bwrw un-awr,
Yn llwyth bechodau i'r llawr;
A rhoi yn bryd i gyd ar gael,
Yr aur iesin o'r Israel;
A chael aur, dirfawr derfyn,
Dda cyn diodde o ddyn;
A chael corff Crist uchelair,
A chyffes o fynwes Fair;
A chael olew nefolydd,
A rhoi ym meddiant yn ffydd;
A chael dodi corff o raid
Yn deg mewn tir bendigaid;
A nawdd a gras urddasol,
A nef i'n eneidiau'n ôl.
Bob amser y dyle'r dyn,
Alw ar Dduw rhag i elyn.
Ni wyr y Cristion aflonydd
Pa hyd yn y byd y bydd.
Heddyw'n Arglwydd rhwydd mewn rhan,
Heno mewn bedd i hunan.
Gwyd i bwyll a gwedi bo
Un awr yn y bedd yno,
Ni phraw gael serch, ni pherchir;
Ni phryn un tyddyn o'r tir;
Ni ddwg ran a fo gwannach;
Nid eiff i'r wledd o'r bedd bach;
Ni roir yn ol bob golud,
Gwin mwy yn y genau mud;
