Diar mi, nid y stori ene oeddwn i wedi feddwl ddeud wrthach chi, ond rywsut mi eis i sôn am Myfanwy'r Llan, ac mi golles fy ffordd. Sôn oeddwn i fod yr hen scŵl wedi mynd i'r eglwys i weld yr harmonia, a'i bod wedi dechre mynd yn helynt yn yr ysgol. Dase chi'n gweld gwyneb Miss Roberts pan welodd fod y llyfre newydd gan y bechgyn, a dyna hi'n dwad atom â'i gwyneb fel crib ceiliog, ond mi gipiodd Wil y Llan ddau neu dri, ac mi steddodd arnyn nhw, ac wrth weld Wil yn gneud hynny, mi wnes inne'r un peth, ac wrth ein gweld ni'n dau mi ddaru Jac y Foel neud felly hefyd, a rywsut dyma ni'n tri yn mynd yn ffrindie. Chafodd Miss Roberts mo'r llyfre, a gorfod iddi fynd ymlaen efo'r wers gan eu gadael nhw i'r bechgyn. Ond fuase waeth inni gael mynd allan, roedd y lle fel ffair; ac amser chware dyma ni, lot o honon ni, yn mynd i'r clasrwm i chware, yn lle mynd allan, a Jac y Foel yn tendio'r drws. Toc dyma fo'n gweiddi drwy dwll y clo fod yr hen scŵl yn dwad. O ran hwyl roedd o'n gneud hynny, ond pwy ddaeth heibio i'r gornel a'i glywed y funud honno ond y scŵl ei hun, a dyna fo glowten nes oedd ei ben o'n speden yn erbyn y twll clo, ac i mewn â'r scŵl i'r clasrwm, ac allan â ninne drwy'r drws arall. Pan ddaethom yn ôl ar ôl amser chware, dyma'r scŵl yn edrych yn ddifrifol iawn, ac yn deud wrth Wil y Llan a fi ei fod wedi colli ymddiried ynom ni, ond am Jac y Foel, na fu ganddo rioed ymddiried ynddo fo. Ganol dydd dyma ni allan o'r ysgol, a phawb yn ein canmol am fod mor ddewr, a chan fod y bechgyn i gyd yn meddwl cymint ohonon ni, mi aethon i'n tri yn ffrindie mawr am y pnawn hwnnw.
