Arglwydd," ebe yntau, "Duw a dalo iti, ar neges yr wyf atat."
"Y mae iti groesaw," ebe Gwawl, ac os gofynni i mi rywbeth rhesymol, ti a'i cai yn llawen."
"Rhesymol, arglwydd," ebe ynteu, "ni ofynnaf ond rhag eisiau, sef yr arch a archaf,—llond y gôd fechan a weli di o fwyd."
'Gofyn di—draha yw hynny," ebe Gwawl, "ti a'i cai yn llawen. Dygwch fwyd iddo."
Rhifedi mawr o wyr a godasant i fyny gan ddechreu llenwi y god. Ac er a fwrid iddi, ni byddai lawnach na chynt.
"Ha ddyn ! "ebe Gwawl, a fydd lawn dy god di byth!" 6 "Na fydd," ebe Pwyll, er a ddoder ynddi byth, oni chyfyd boneddwr fedd dir a daear a chyfoeth, a sangu'r bwyd yn y god â'i ddeudroed a dweyd,—Digon a ddodwyd yma.'
"Cyfod," ebe Rhianon wrth Wawl fab Clud, "i fyny ar fyrder."
'Cyfodaf yn llawen," ebe ef.
A chododd i fyny a rhoddodd ei ddeudroed yn y god; a throdd Pwyll y gôd nes oedd Gwawl dros ei ben ynddi, cauodd y gôd yn gyflym, a tharawodd ar y careiau. Canodd ei gorn, ac ar hynny dyma y gwŷr yn dylifo i'r llys, ac yn cymryd pawb o'r nifer a ddaeth gyda Gwawl a'u dodi yn y carchar. Taflodd Pwyll y bratiau carpiog a'r llopanau oddiam dano, a phan ddelai ei wŷr i mewn, tarawai pob un ddyrnod ar y god, gan ofyn,"Beth sydd yma? "Broch," ebe hwythau.
Felly chware â'r god a wnaethant, ac fel hyn y chwareuent,—tarawai pob un y gôd naill ai â'i droed, ynte â'i ffon. Ac fel y deuai pob un i fewn, gofynnai,—
"Pa chware yw hwn?"
