ngallu, tra y gwelo Duw yn dda i mi fod yn y trallod hwn, a'r gofal."
"Duw a dalo it," ebe hi, "gwn y gwnai fel y dywedi."
A llawen ac eofn fu y forwyn o achos hynny.
"Ie, enaid," ebe Manawyddan, "nid oes cyfle i ni drigo yma, ein cŵn a gollasom, ac ni allwn gael ymborth. Awn tua Lloegr, hawsaf yw i ni gael ymborth yno."
"Yn llawen, arglwydd," ebe hi, "ni a wnawn hynny."
A cherddasant ynghyd i Loegr.
"Arglwydd," ebe hi, "pa grefft a gymeri? Cymer un lanwaith."
"Ni chymeraf fi," ebe ef, namyn cryddiaeth, fel y gwnaethum gynt."
"Arglwydd," ebe hi, "nid gweddus honno i ŵr mor fedrus ac urddasol a thydi."
"Honno a gymeraf," ebe ef.
Dechreu ei gelfyddyd a wnaeth, a threfnu ei waith o'r cordwal tecaf a gai yn y dref. Ac fel y dechreuasant yn y lle arall, dechreuodd roddi byclau euraidd ar yr esgidiau, fel mai ofer a gwael oedd gwaith holl gryddion y dref wrth ei eiddo ef. A thra y ceffid esgid neu hosan ganddo ef, ni phrynnid gan eraill ddim. Blwyddyn a dreuliodd ef felly, hyd nes oedd y cryddion yn dal cenfigen; ac ymgynghorasant yn ei erbyn. Ac yna y daeth rhybuddiau iddo fod y cryddion wedi penderfynu ei ladd.
Arglwydd," ebe Cicfa, pam y goddefir hyn gan y tacogion?"
"Nage," ebe yntau, ni a awn i Ddyfed."
I Ddyfed yr aethant. A hyn a wnaeth Manawyddan pan gychwynnodd tua Dyfed,—dwyn baich o wenith. Ac aeth i Arberth, ac yno y cyfaneddodd.
