A theimlai Ifan drwy reddf, nad harddwch i syllu arno'n unig oedd hwn, ond harddwch i'w garu.
Gorffennodd y ferch y ddawns ac eisteddodd y ddau ar y glaswellt. Methai Ifan â gwybod beth i'w wneuthur. Ni allai agor ymddiddan. Ebe'r ferch, "A dyma chi wedi dyfod o'r diwedd. Ple buoch chi cyd? Buom yn eich disgwyl yn hir."
"Wn i ddim pwy ydach chi," ebe'r Athronydd, "a wyddwn i ddim eich bod chi yn fy nisgwyl."
"Mae pawb yn dyfod y ffordd yma yn ei dro," ebe'r mab.
"Pwy ydach chi, felly mor hy â gofyn?" ebe Ifan.
"Un o deulu Lleu ydw i, ac un o deulu Llyr yw fy ngwraig," ebe'r mab, "ac yma ar hyd y llechweddau yma'r ydan ni yn byw."
Ni feddyliodd Ifan ei fod yn beth rhyfedd bod teulu Llyr a Lleu ar gael o hyd. Ymddangosai y peth mwyaf naturiol iddo ef.
"Wel, ar beth ydach chi'n byw?" gofynnai'r Athronydd drachefn.
"Ar lysiau'r ddaear a ffrwythau'r coed, a gwin gruglus. Pethau i gadw pobl yn ifanc byth ydi'r pethau yna. A pheth arall, 'does yma neb yn marw."
