Cysylltodd y dywediad yna gwestiwn wrth feddwl Ifan.
"A oes gynnoch chi farddoniaeth yma?"
"Dim llawer; achos mewn gwlad lle nad oes marw, 'does yna ddim lle i ofn a phryder a meddyliau duon felly. A phobl y meddyliau duon sy'n medru ysgrifennu barddoniaeth oreu. Yr unig farddoniaeth sydd gynon ni ydi canu'r adar, sŵn dŵr, a murmur awel rhwng y coed."
"Gobeithio y maddeuwch imi am ofyn ydach chi'n hapus yma," ebe Ifan.
"Ydan," ebe'r mab gan edrych ar ei wraig.
"Ond fyddwch chi ddim yn blino ar eich gilydd weithiau?" ebe'r holwr drachefn.
"Tydi cariad byth yn blino."
Cofiodd Ifan iddo ddarllen am rywbeth tebyg iawn i gariad yn blino, a mynegodd hynny.
"Mi all hynny fod," ebe'r mab, mewn lle y mae pobl yn byw ar draws ei gilydd, ac mewn tai cyfyng. Ond nid yn yr awyr agored."
Gallai'r Athronydd dystio i'r gwirionedd yna i raddau ar ôl y dydd heddiw.
A hwy yn siarad fel hyn, torrwyd ar yr ymddiddan gan drwp o blant llawen yn rhedeg allan o ogof yn y graig gerllaw.
