"HEN gnafon hunanol ydi dynion," ebe Meri Ifans, gan yfed llwnc o dê, fel petae hi'n golchi holl wendidau dynion i lawr ei gwddf gyda'r llymaid hwnnw.
"Ia, rhai ohonyn nhw," ebe Catrin Owen, mewn tôn ddiniwed, fel pe na welsai ond caredigrwydd oddiar law dynion ar hyd ei hoes.
"'Does fawr o ddewis arnyn nhw," ebe Meri Ifans, "'dydi'r gora ohonyn nhw'n meddwl am neb yn fwy nag amdanyn nhw'u hunain."
"'Does gynnoch chi ddim lle i gwyno," ebe Catrin Owen, "mi fasa gin i reswm dros ddeyd peth fel yna."
"Dwn i ddim wir," ebe Meri Ifans, "ŵyr neb ddim ond i fyw i hun. Ma talcan y nhŷ i i'r mynydd a thalcan ych tŷ chitha yn gefn simdda i'r drws nesa. Mi fedrwch gau cega defaid a marlod, ond fedrwch chi byth gau cega dynion sy'n byw am y parad â chi."
Agorodd Catrin Owen ei llygaid mewn syndod. Yr oedd bywyd John a Meri Ifans iddi hi bob amser yn ddelfryd o ddedwyddwch. Gymaint o weithiau y bu hi'n dymuno na buasai hi a Wil ei gŵr cyn hapused â John a Meri Ifans.
