Pan gyrhaeddodd y tri, bron gyda'i gilydd, yr oedd Glyn, fy mhartner yn y chwarel, yma.
"Dos di i dy wely, was. 'Rwyt ti'n edrach wedi blino,"meddai wrthyf pan euthum gydag ef i'r drws. Gwyddwn ei fod yn anelu'r geiriau atynt hwy, ymgais go drwsgl i ddweud wrthynt am beidio ag aros. Mynnais i Glyn droi adref yn gynnar, tuag wyth, gan fod ganddo waith awr o gerdded i'r llechwedd yr ochr arall i'r llyn, a bwriadwn innau droi i'm gwely yn bur fuan wedyn. Ond aros ac aros a wnaethant, ac wedi rhyw awr o fân siarad, hiraethwn am iddynt fynd a'm gadael gyda'm hatgofion. Pam nad aent?
"Ydi, wir, mae hi am noson fawr,"meddai Dafydd Owen, gan godi coler ei gôt, ar gychwyn am y pumed tro. "Hm! Ydi . . . ydi," ebe Ifan Jones, gan godi eto i boeri i'r tân, rhyw godi a cherdded yn ei gwrcwd fel gŵr o hyd ar ei eistedd.
"Mae arnaf inna' ofn . . . Oes, wir,"meddai Meri Ifans. Bu distawrwydd hir, heb ddim ond ambell "Ia" neu "Hm" araf o wddf Ifan Jones.
"Mi ddo' i mewn yn y bora i gynnau siwin o dân a gneud tamaid o frecwast i chi, John Davies."
"Na, mi wna' i'r tro yn iawn, Meri Ifans."
"Na 'newch, wir . . . Rhaid imi gofio mynd â 'goriad y ffrynt hefo mi. Mi fydd hi'n fwy siriol i chi gael llygedyn o dân a phanad fach pan godwch chi."
Distawrwydd hir eto, ac yna Dafydd Owen yn cydio yn ei het galed oddi ar yr harmoniym. "Wel, bobol,"meddai. Ond ni symudodd neb, a suddodd Meri Ifans yn ôl i'w chadair, â'i dwy law ar ei gliniau.
"Diar mi, ond ydi hi'n chwith meddwl, Ifan Jones?"
"Ydi, wir."
"Ond fel yna mae hi, Meri Ifans,"ebe Dafydd Owen.
"Fel yna mae hi, wyddoch chi."
"'Roeddan ni yr un oed, wyddoch chi, Ifan Jones — Elin a finna'. Dim ond dau ddwrnod rhyngom ni — Elin ddwrnod o flaen Ffair Llan a finna' ddwrnod ar 'i hôl hi . . . Dechra' gweini hefo'n gilydd."
