'Ned a finna' am fynd cyn bellad â Siop y Gongol i brynu corn i Wil." Cofia di nad ei di ddim cam yn bellach na Siop y Gongol,' medda' Ella, * ne' mi ddo' i i'r Red Lion i chwilio amdanat ti.' ' 'Fyddwn ni ddim dau funud,' medda' fynta'. Ac yno y mae'r cnafon o hyd."
"Ymh'le? "
"Yn y Red Lion, debyg iawn. Mi ddaeth hogan Siop y Gongol draw hefo rhyw gorn mawr digon i fyddaru neb, corn bron cymaint ag un y Goits Fawr ers talwm. 'Roedd Ella druan bron â drysu yn 'i sŵn o gynna' . . .Wel, mi a' i 'rŵan i gadw cwmni iddi hi. 'Ddaw Jim ddim adra nes bydd hi'n amsar cau, mi ellwch fentro, yn enwedig heno a hitha'n nos Wenar Cyfri'."
Yr oedd hi newydd fynd pan alwodd Dafydd Owen. Eisteddodd, yn ôl ei arfer, yn y gadair wrth y drws, gan ddal ei het galed yn anesmwyth ar ei lin.
"Mae hi'n rhyfadd heb yr hen harmonia, John Davies," meddai. "Mynd i daro fy het arni hi o hyd, ar fy ngwaetha'."
"Dowch yma, yn nes at y tân, Dafydd Owen."
"Dim diolch. Dim ond galw am funud . . . Noson go fawr."
"Ydi, wir, heno eto."
"Ydi, noson fawr."
"'Ydi hi'n bwrw, Dafydd Owen?"
"Na, 'dydi hi ddim yn bwrw, diolch am hynny. Ond mae hi'n noson fawr."
"Ydi, wir."
"Ydi, noson fawr iawn, John Davies."
"Sut mae Sarah Owen?"
"Reit dda. Wedi mynd i'r pictiwrs."
"Rhywbath go dda yno?"
"'Wn i ddim, wir. Mae Sarah yn mynd yno bob nos Wenar fel cloc."
"O?"
"Ydi, fel cloc, bob nos Wenar. Diar mae hi'n noson fawr."
"Ydi."
"Ydi, wir, noson fawr iawn."
Gwyddwn fod rhywbeth ar feddwl Dafydd Owen a i fod
