"Yr hogvn 'ma bron â llwgu," meddai f'ewythr wrtho, ac i ffwrdd â ni ar wib i'r tŷ-bwyta cyntaf ar y ffordd o'r Cei.
Yr oeddwn bron â llwgu hefyd, a phrin y bwytaodd neb erioed de mor anferth â'r un a gefais i y diwrnod hwnnw.
"Tyd Lizzie," meddai f'ewythr wrth y ferch a weinyddai arnom "gwna' dy ora' glas i lenwi'r hogyn 'ma. Tyd â hynny o fwyd sydd yn y tŷ 'ma iddo fo. Mae o bron a syrthio, wel'di."
Ydyw, y mae'n fwy na thebyg imi fod yn sâl y noson honno, ac i'm mam gael tipyn o 'drafferth' hefo mi cyn fy ngyrru i'm gwely.
"Dewcs, dyna storïa' sy gan yr hen forwyr 'na i lawr yng Nghaernarfon, Elin," meddai f'ewythr wrth fy mam ar ôl inni gyrraedd adref. "Mi fuo' John bach a finna' ar y Cei drwy'r pnawn yn gwrando ar un ohonyn' nhw yn deud 'i hanas."
"'Fuo' ni ddim allan ar y môr, 'mam," meddwn innau.
"Y?"
"A ddaru ni ddim colli'r rhwyf, naddo, F'ewyth' Huw?"
"Y?" ebe fy mam eto.
"A ddaru ni ddim colli'r angor chwaith, naddo, F'ewyth' Huw?"
Gafaelodd f'ewythr yn ei het oddi ar yr harmoniym a'i chychwyn hi braidd yn frysiog am y drws.
"Huw!"
"Be' sy, Elin?"
"Lle buoch chi pnawn 'ma?"
"O, dim ond yn eistadd yn braf wrth y Cei, wel'di, a'r hen longwr hwnnw . . . Dewcs, 'roedd ganddo fo un stori amdano'i hun yn 'Merica, hogan . . ."
"'Fuo' ni ddim mewn cwch ar y môr, 'mam. A ddaru ni ddim colli'r rhwyf na'r angor na dim byd."
Cafodd fy mam y stori i gyd oddi ar f'ewythr cyn iddo ei throi hi am ei lety, a haerai hi, yn sŵn fy nghrio i, na adawai imi fynd gydag ef i'r dref byth wedyn. Ond yr oeddwn, y mae'n bur debyg, yn llaw f'ewythr hyd y Cei neu o gwmpas y siopau neu yn y Pafiliwn y Sadwrn canlynol.
Mawr oedd fy llawenydd pan ddaeth F'ewythr Huw i fyw atom. Buasai'n cwyno ers rhai misoedd — rhyw gloffni araf yn andwyo'i gerdded. Daliasai i ddringo i'r chwarel yn
