prydferthwch. Yn wir, y mae yn erbyn cymysgu lliwiau."
"Oes sicrwydd mai dyna ydyw ei syniad?"
"Cyn sicred a bod dwfr y Ddyfrdwy bob amser yn rhedeg i'r mor."
"Aros di Robin, yr hen walch! nid yw'r Ddyfrdwy yn rhedeg i'r môr ar ddistyll llanw."
"Ei bai hi yw hyny," ebai Robin, yn sych ryfeddol.
Ar hyn, canodd cloch y cyfnos, yn rhybuddio dinaswyr Caerlleon i roddi eu tanau allan; ac yn gorchymyn pawb i brysuro o tan eu cronglwydydd eu hunain. A chan nad oedd nemawr faeth ar esgyrn ymadroddion Robin, dymunodd Goronwy "Nos dda," gan ddweyd fod yn llawn bryd iddo ef fod yn y wledd.
Ond yn lle myned yn syth. i'r wledd, trodd i lawr at yr afon, a thrwy y naill heol ar ol y llall hyd oni ddaeth at fwthyn isel ei fondo, ac afler ei ddiwyg. Agorodd y drws mor sydyn, fel y dychrynodd unig breswylydd y bwthyn—hen wrach gibog, yr hon oedd ar y pryd yn pendwmpian uwchben y marwor, a'r hon a neidiodd i fynu gan ofyn mewn llais cras, fel crawciad cigfran wedi crygu, ac mewn Cymraeg glan gloyw, yn enw y Goruchaf pwy a pha beth oedd yno?
"Tro i'th lyfr, Cadi Gyfarwydd," ebai'r milwr, a chei weled nad oes yma neb amgen cydwladwr gonest, o'r enw Goronwy ab Gredifel, a fynai wybod genyt ei dynged."
"Ira fy llaw," ebai'r wrach.
Nid oedd y llanc yn deall yr ymadrodd.
