"Difyr gwaith fyddai darllen yr offeren angladdol uwch dy ben di ac yntau yr un pryd. Gresyn fyddai i angau ysgaru dau sydd yn edrych mor anwyl o'u gilydd. Dod gusan arall iddo am gael rhoddi dy ddwylaw am ei wddf."
"Mwrdwr! mwrdwr!" ebai'r truan tan fustachu, ac yn rhoddi ambell i droediad anfwriadol yn ei gyni i Robin.
"Holo!" ebai Bondigrybwyll, " y mae'n gywilydd i ful farchogaeth ceffyl," a chyda'r gair, cododd dipyn ar droed y marchogwr trwstan nes oedd ei hyd hir yn mesur y ddaear oer. Wedi myned encyd yn mlaen, troes drach ei gefn, a gwelai ei hen elyn yn gorwedd yn llonydd; disgynodd i lawr ac aeth ato; ysgydwodd ef yn dda, a chafodd ei fod yn fyw, ac yn ddianaf ond oddiwrth effeithiau dychryn. Trwy ychydig o drafferth, gwnaeth Robin iddo ddatod y cyffion oddiam ei arddyrnau ef ei hun; ac yna, yn bur ddidaro, rhoes hwynt am arddyrnau y Sais. Hysbysodd hefyd mai ei garcharor ef ydoedd bellach, ac os mynai y gallai esgyn ar gefn y march. Erfyniodd y carcharor yn daer am ryddid; ond bygythiai Robin os soniai am y fath beth eilwaith, y byddai yno ddyn drachefn wrth ei ysgil. Felly'r ymdeithiasant yn chwimwth tuag adref heibio 'r Hob, a chyrhaeddasant y Twr bron yr un pryd a Reinhallt a'i wyr; ac felly y treuliodd Robin Bondigrybwyll un o nosweithiau hynotaf ei fywyd.
