enaid, lluchiodd ei gleddyf at ben Reinhallt, yr hwn a fethodd yn ei nod, a syrthiodd i lawr fel marw.
Y Saeson pan ddeallasant fod eu llywydd wedi cwympo, ac yn gweled nad oedd o barhau'r ymladdfa'n hwy ond dinystr llwyr yn eu haros, a ffoisant un ac oll am eu bywydau: a'r tro hwn, penderfynodd y Cymry na chai yr un o honynt gyfleustra i ddyfod ac ymosod ar Froncoed mwy, nac un o honynt os oedd modd yn y byd, ddychwelyd i Gaer i adrodd tynged y gweddill. Felly, ymlidiwyd hwynt yn galed, ac fel y goddiweddid hwynt, torid hwynt i lawr yn ddidrugaredd; hyd lasiad y bore, ac hyd yr afon Ddyfrdwy, y parhaodd y ffoi a'r ymlid; ac ar fin yr afon hono y gweddill ymlidiedig yn gweled nad oedd ond angau sicr yn eu haros ar eu tir, a ymdaflasant i'r llifeiriant ac a foddwyd. Ac ni ddiangodd o'r ddaucanwr namyn un i hysbysu eu cyd-ddinasyddion dynged y gweddill. Dim ond un. Meddyliwyd fod Sion Olfer mor farw a'r lladdedigion eraill, a dodwyd ei gelain yn y pentwr i aros y bore, pryd y bwriedid eu cyflwyno gyda'u gilydd i fynwes eu mam—yr hen ddaear. Nid oedd y Sion yntau mor farw; yn ystod y nos dadebrodd o'i lesmair, ac er wedi ei anafu yn dost, gallodd ymlusgo o blith y lladdedigion, ac o dipyn i beth cyrhaeddodd gartref a golwg mawr arno Yr oedd ei chwedl yn un athrist yn wir; ac efe a luniodd gyntaf y gair a ddefnyddiodd gelyniaeth i bardduo Reinhallt o oes i oes, sef fod ein harwr wedi gadael i'r Caerwyson fyned i'r palas ac yna ei roddi ar dân. Buasai llosgi hendref ysplenydd felly er mwyn dyfetha dynionach annheilwng, yn ddifrod anfaddeuol, ac yn hollol annghyson â chymeriad Reinhallt ab Gruffydd o'i gryd i'w fedd.
