ffiaidd gennyf bethau sylweddol yn y byd gweledig ac anweledig.
Gwn nad oedd neb yn fwy truenus a gofidus na myfi yr holl amser hyn, er fy mod yn honni tawelwch. a hedd a dedwyddwch oddi wrth ddysgeidiaeth a gwybodaeth. Nid oedd ddadl ar fy meddwl na theimlais ran lem o'r poenau wna drigolion uffern yn adfydus. Byddai y fath bigiadau yn fy nghydwybod weithiau, ac a wnai i mi ddewis weithiau bod yn uffern yn barod, na bod fel yr oeddwn. Cofiwn am Dduw yn awr ac eilwaith, ond pan y gwnawn, ystyriwn ef
yn Dduw anghymodlawn a myfi. Penderfynol oeddwn yn fy meddwl nad oedd ganddo un drugaredd i mi. Nid oeddwn yn disgwyl trugaredd, ystyriwn fy hun yn gythraul perffaith, ac eto ni allaswn feddwl y cawswn fyned i uffern. Nid own yn dewis llawer fyned i'r nef, a'm tyb oedd mai i ryw fan canol y cawswn fy nhaflu, i le na fuasai yno ddim trueni penodol (positive evil) ond yn lle o ddaioni nacaol (negative goodness). 'Rwyf yn sicr heddyw nad oes y fath fan i'w gael yn holl ymerodraeth Duw, er fy mod i yn meddwl, ac yn gobeithio hynny yr amser hwnw. Yr hyn gynnygiau i fy meddwl pan y byddwn waethaf oedd nad oedd na nefoedd nac uffern i'w cael wedi i'r corff drengu.
"Credwn yn rhydd nad oedd gennyf enaid, ond fod y gweithrediadau rhesymol sydd gennyf fi i'w cael hefyd yn y praidd ag y buais yn eu bugeilio, ond ei fod ynof fi yn berffeithiach nag ynddynt hwy. Awn i oedfaon, ond awn yno yn aml i wawdio, nid yn gyhoeddus trwy eiriau, ond yn fy meddwl balch, hunanol."
