Wrth wneud siarad felly anghofient,
Fod melldith Duw'r bydoedd ein Hior,
Yn gorphwys ar enaid 'r anwariaid
A chwaneg iddynt etto yn stôr.
Pa beth yw diffrwytho y dwylaw,
At felldith ar enaid y Dyn,
Gwell iddo anafu pob aelod
Na'i daflu gorph enaid i'r llyn.
(March 31, 1864).
Wedi'r digwyddiad erchyll hwn ni bu John Davies mwyach o fewn capel Glandŵr yn y cymeriad o weinidog ar yr eglwys, er iddo ei gwasanaethu ar rai Suliau wedyn, ac mewn priodasau ac angladdau droeon ar ei chais.
Nid oedd raid iddo ymadael â Glandŵr, oblegid yr oedd yr eglwys o'i blaid, ac yn ei barchu'n fawr, a phan ofynnwyd iddo gan gyfaill pam yr ymadawodd â Glandŵr, a dim ond pedwar ar ddeg yn ei erbyn, ei atebiad oedd,—" Nid wyf yn ystyried fod un dyn yn ddigon pwysig i gadw terfysg mewn eglwys o'i achos ef ei hun."
Wedi ymadael â Glandŵr fe'i cyfyngodd ei hun am yr ugain mlynedd arall yn llwyr i Foreia, gan drigiannu yn Ietwen a marchogaeth ar gefn ei anifail yno gyda chysondeb difwlch. O fewn dwy flynedd i ddiwedd ei oes, symudodd i fyw i le gerllaw Moreia o'r enw Iet-y-garn, ac yno y gorffennodd ei yrfa yn batriarch pedwar ugain oed.
