Efengyl ddiwair—harddaf ferch y nef
A'th welodd yn mhrydferthwch teg dy foes
Yn chwilio'r gair a'i "ddyfnion bethau Ef,"
Yn ddysgybl addolgar wrth y groes;
A'th garu wnaeth â chariad dwfn di-làn
A lifrai'r nef a roes am danat ti,
A'r byd a'th adnabyddai yn mhob man,
Gan bwyntio atat fel ei ffafryn hi!
Yn ymwybodol o'th annrhaethol fraint,
Ymdrwsit mewn cyfiawnder, gobaith, ffydd
Ddihalogedig brydferth wisg y saint
Ni chyll ei chotwm yn yr olaf ddydd!
Dy uchel nôd oedd gwasanaethu Duw
Drwy ymgeleddu pechaduriaid trist:
Yr hyn bregethit hyny a wnait fyw
Holl ddigonolrwydd cariad Iesu Grist.
Ac fel dy Feistr—purdeb clir dy foes,
Nid oedd wrthyrol gan fursendod llym:
Yn hytrach tynai fel y Ddwyfol Groes
Bawb ato 'i hun ag anorchfygol rym!
A'r mwya'i fai dderbyniai fwyaf llês,
Os unwaith deuai i dy gwmni di,
A theimlai wrth fyn'd adre' i fod yn nês
At Dduw, at Grist, at farw Calfari,
