Yn ol dull Heinrich Heine.
GEILIOGOD y fro ni ddeffroant
I gyhoeddi y wawr yr un funud;
Ond doeth dduwinyddion ymroant
Gael dynion i gredu'r un ffunud.
Yn nyfnder nos, pan gwyd meddyliau
Am bethau wedi bod;
Yn nyfnder nos, pan ddaw syniadau
Am bethau eto i ddod;
Pan dew y gwyll yn yr ystafell unig,
A'r hun mor fyrr,
Iach lais y ceiliog ar y caddug
Mor felus dyr.
Pwy roes y reddf yn yr aderyn
I eilio cân?
I ddeffro cyn bod neb yn gofyn,
Mor hardd ei rân?
Undonawl, eto fyth mae croesaw
I salm y wawr,
A balch yw yntau ar yr alaw,
Sy hen yn awr.
drefn sydd yn y cor plygeiniol?
I arwain, pwy?
A yw'r eiddigedd yno'n rheol,
Sy bla pob plwy?
Yn hytrach, yw pob gwych aderyn
Ryw ennyd lwys
|
Ddim yn ymollwng i'w bêr englyn
Heb boen na phwys?
Mae adar ereill fyth yn canu
Yng ngoleu'r dydd;
Ond ti, pan mae y byd yn fagddu,
Yn canu sydd ;
Y tlawd fyfyriwr yn ei 'stafell
Sy hoff o'th si;
Ond un apostol, heb ei gymell,
Ni'th grybwyll di.
Pa frenin ydwyt yn y bore,
Ar uchel glwyd!
A llawer teyrn fel ti fu'n chwareu
'N y bore llwyd;
Ond ymaith ciliodd y mawreddau
Ar adeg nawn,
A distaw gyfaill ydwyt tithau
'N y goleu llawn.
Ond O, mae 'nghalon yn dy garu,
Wyt rydd o dwyll ;
A phan y bore wyt yn canu,
Diddeni 'mhwyll ;
Ac yn y nos sy hirfaith,
Dy sain sy bêr ;
Pan oeddwn ar fy mordaith
Fy ngheiliog oedd y ser.
|
