Rhowch Broc i'r Tân (Mynyddog)

Ar ol bod trwy’r dydd yn llafurio

A’r morthwyl, y trosol, neu’r rhaw,

A dioddef eich gwlychu a’ch curo

Gan genllysg a gwyntoedd a gwlaw;

’Rol cyrraedd eich bwthyn eich hunan,

Mor ddifyr fydd cau’r drws yn hy,

A’r oerfel a’r t’w’llwch tu allan,

A’r cariad a’r tân yn y tŷ;

Rhowch broc i’r tân,

A chanwch gân,

I gadw cwerylon o’r aelwyd lân.

Pan fyddo y gŵr wedi monni,

A’i weflau’n lled lipa i lawr,

A’i lygaid gan dân yn gwreichioni,

A’i drwyn braidd yn hir ac yn fawr;

Edryched y gwragedd dan wenu,

A pheidiwch dweyd gair wrtho fe,

Daw amser â’r gŵr at ei ganu,

A’r gweflau a’r llygaid i’w lle.

Rhowch, &c.

Os bydd rhai o’r gwragedd ar brydiau

Yn edrych yn sarrug a sur,

A’u llygaid fel cwmwl taranau

Yn lluchio y mellt at y gwŷr;

Mae cariad yn well yn y diwedd

Ar ol bod mewn helbul ei hun,

’Dyw’r mellt sydd yn llygaid y gwragedd

Erioed wedi lladd yr un dyn.

Rhowch, &c.

Pan fyddo yr aelwyd yn oeri,

A’r anwyd yn dyfod i’r gwaed,

Pan fyddo y trwyn wedi rhewi,

A’r winrhew ar fysedd y traed,

Pan fo Catherine Anne wedi briwo,

A Dafydd y gwas ddim yn iach,

A’r babi yn nadu a chrio,

A’r gath wedi crafu John bach,

Rhowch, &c.

Ion. 3, 1873.