Daeth pechod i'r ddaear, teyrnasodd marwolaeth,
Fel effaith y codwm, ar bawb ddaeth i'r byd,
A'r rhai ni phechasant yn ol cyffelybiaeth
Y camwedd yn Eden, sy'n meirw o hyd;
Ond eto mae bywyd yn gryfach nag angau,
Er gwaethaf clefydau, y tanau, a'r llif,
Mae'r teulu ddaeth allan o'r arch ar fynyddau
Ararat, yn fil o filiynau mewn rhif."
Mae hyn yn arwyddo daw adeg o gwmpas
Y torrir teyrnwialen marwolaeth yn ddwy,
Y cwympir el orsedd, y dryllir ei deyrnas,
Ac ni raid i'n ofni ei gleddyf byth mwy;
Ond wele! Mae'n dyfod ar danllyd gymylau
Y Gwr sydd yn angau i angau a'r bedd,
Dinistria farwolaeth ag anadl ei enau,
Ac yna cawn oesoedd tragwyddol o hedd.
Nos da, fy merch anwyl, cei lonydd i huno
Dan lenni marwolaeth yng nglyn angan du;
Dof finnau i'th ddilyn cyn hir yna i orffwys,
A chysgwn ein deuoedd fel oesau a fu;
A terfysg y ddaear fel treigliad yr awel,
Dros le ein tawelwch, heb beri i ni boen;
A'r bore sy'n dyfod, wrth lef yr archangel,
Cyfodwn i fyny mewn iechyd a hoen.
