Ni ellir byth dalu yr awen am ddarlun mor swynol. Ond, o ran hyny, nid oes arni eisiau tâl; y mae ei naturioldeb ei hun yn ei thalu. Ar ol deugain gauaf brigwyn," arweinir ni eilwaith "ryw noson ddystaw oer" dros y Berwyn, i glywed Owain Wyn arall yn canu:
Hen fynyddoedd fy mabandod,
Syllant eto ger fy mron;
Wele fi yn ail gyfarfod
Gyda'r ardal dawel hon;
Cwm wrth ochr cwm yn gorwedd,
Nant a nant yn cwrdd yn nghyd,
A chlogwyni gwyllt aruthredd
Wyliant uwch eu penau'n fud.
Ac ar ddiwedd y gân, y mae y bardd yn ei hwyl yn tori allan, "Mynyddau'r hen Ferwyn i mi!"
Un o deithi yr athrylith Geltig yw anwyldeb at Natur yn ei hagweddau lleol, yn hytrach nag yn ei hymddangosiadau cyffredinol. Yn marddoniaeth Groeg cyffredinolrwydd Natur a adlewyrchir fynychaf—yr haul, y nos, y wawr, yr wybren. Ond mwy dymunol i awen y Celt yw gwylio yr haul, y wawr, a'r nos ar fryn neu fro gynefin.
Nos dywell yn dystewi—caddug
Yn cuddio'r Eryri,
medd Gwallter Mechain.
Lliw eiry cynar pen Aran,
medd Hywel ap Einion, bardd—gariad Myfanwy, yn ei awdl iddi,
Ar uchaf gopa Berwyn bàn
Dydd newydd rodd ei droed,
medd Ceiriog.
Gellir dilyn yr un elfen yn ngherddi yr holl gymrodoriaeth Geltig. Yn ei ddarlithiau ar
