Yr oedd Eric yn llawn cyffro pan ddaeth â'r newydd i Beryl. Rhedodd i fyny'r grisiau a gweiddi braidd cyn cael amser i agor drws y tŷ:
"Beryl! Beryl! Mae'r rhod wedi troi! Mae'r rhod wedi troi! "
"Beth sy'n bod, Eric?" ebe Beryl yn syn. Yna dywedodd Eric, â'i lygaid yn disgleirio, y newydd pwysig wrthi.
"O, Eric annwyl! A oes rhaid imi dy golli dithau eto?" ebe Beryl, a throi oddi wrtho ac wylo. Yr oedd pryder a gofid y misoedd diwethaf wedi ei gwneud yn rhy wan i ddal ychwaneg.
Gadodd Eric iddi wylo am funud. Yna dywedodd yn dyner iawn:
"Beryl, nid oes un bachgen yn y byd yn hoffach o'i chwaer nag wyf fi ohonot ti. Dim ond fi a ŵyr dy werth. Yr ydym wedi byw gyda'n gilydd trwy amser caled. Arnat ti y daeth y pwysau mwyaf. Ni bu neb erioed yn ddewrach na thi. Yr wyt yn siwr o gael dy dalu. 'Rwy'n siwr bod amser da o'th flaen. Byddi'n hapusach am iti fod mor dda i ni ac mor ddewr trwy'r cwbl. A chredaf fod yr amser da ar ddechrau'n awr. Bydd yn well i ti, yn well inni i gyd, fy mod i'n mynd."
