Y BEDD DI-FAEN.
AR daith dros flin darennydd
Yn Ffrainc, rhwng gwawr a hwyrddydd,
Daeth gŵr o Gymru lonydd
At erchwyn bedd di—faen;
Y graith ar fynwes natur
Arosai'n dyst o'r dolur
Ga'dd rhywun ar ei antur
Wrth frwydro'i ffordd ymlaen.
Bu hiraeth wedi'r cyffro
Yn chwilio'n ddwys am dano,
Ond nid oedd air i'w foddio
Ar fin y bedd di-faen;
Bu serch o dan ei glwyfau
Yn crwydro hirion erwau,
Heb le i roi ei flodau,—
Y blodau teg eu graen.
Nid oedd ond trwch tywarchen
Rhwng brawd a chwaer ddigynnen,
Fu'n chwarae yn eu helfen
Mewn mebyd diystaen;
Agosrwydd aethai'n bellder,
Ansicrwydd yn orthrymder,
Heb neb i leddfu'r pryder
Ar bwys y bedd di-faen.
Dan haul a chafod greulon,
'Does ond y moelydd mudion
Yn aros yn gymdogion
I'r milwr ar y waen;
Ond heibio heb gyfarchiad
Nid aiff yr Adgyfodiad;
Mae Duw yn medru siarad
A'r bedd,—y bedd di-faen!
