Gan ddwylaw oerllyd Angau erch
Fe dorrwyd holl linynau serch.
Y mêl a droed yn waddod sur,
A'r galon siriol lanwodd cur.
Er na bu ar dy wyneb wên,
Ond golwg boenus, athrist, hen;
Er hynny, gwan y galon yw,
Wrth edrych ar blanigyn gwyw,
A dorrwyd gan y gwyntoedd croes,
Wrth ddechreu ar ei egwan oes.
Fy maban, cwsg; esmwythach fydd
Dy hun o fewn y gwely pridd,
Nag a gefaist ar y fron
A'th garai gyda serch mor lon.
Myfi a'th fam cyn llawer lloer
Ddown atat ti i'r gwely oer.*
Pan ddygwyd di gan Angau du,
Gwnaeth erom gymwynasau cu;
Cynhesodd i ni'r oerllyd fedd,
Anwylodd wlad anfarwol hedd,—
Dy gartref di, a'r lle, cyn hir,
Gyrhaeddwn ni o'r anial dir,
1 gwrdd â'n JOHN yn ysbryd byw
Gerbron i orsedd danbaid Duw.
O hyfryd ddydd, ail fyw heb loes
Marwolaeth drwy anfarwol oes.
*Dy fam a ddaeth, a chyda thi
Yn ddistaw, ddistaw, huna hi;
Wyth loer ni welwyd yn y nen,
Cyn ar dy ol y plygai'i phen
I fynwes bedd:—a chodwyd di
I orffwys ar ei mynwes hi,
Mewn newydd fedd; ac yno'n gudd
Eich hûn, yn felus, felus sydd;
A minnau unig, unig wyf,
Yn gwaedu dan fy nyblyg glwyf,
A chrwydro fel drychiolaeth wyw,
Yn methu marw—methu byw.
