Blin i'r meddwl yw adgofio, eto methu peidio mae,
Am y dyddiau hyfryd, diddan, cyn y profem ddafn o wae;
Oriau llawn o bob hyfrydwch ellir brofi ar y llawr;
Ond y tymor hwnnw ddarfu, darfu megis munud awr
O dynered oedd ein hundeb! cryfion oedd llinynnau serch;
Ond eu dryllio wnaed yn fuan gan gynddaredd Angau erch;
Trwm oedd eistedd wrth y gwely, edrych arno'n agoshau,
Gweld am bump o fisoedd meithion fod ei allu yn cryfhau.
Hwyr a borau, nawn a dú—nos, ddygent eu harwyddion prudd,
Fod ein bythol, drwm ysgariad yn neshau o ddydd i ddydd.
Siarad weithiau am adferiad, yna siarad am y Nef,
Yna wylo dagrau heilltion, a dyrchafu athrist lef.
Gwenu weithiau ar ein gilydd, nes i'r llygad droi yn llaith;
Canfod popeth yn mynegu dy fod bron ar ben y daith;
Yna sychu'r cyflym ddagrau, edrych gyda siriol wedd,
Nes yr ail frawychai'r galon pan feddyliem am y bedd.
Ac o'r diwedd, daeth yr adeg iddi gefnu ar y byd,
Dirdyniadau poenfawr Angau ymddanghosent yn ei phryd;
Rhaid oedd rhoddi'r cusan olaf ar y wefus oedd fel ià;
Bloesga'r tafod, gwibia'r llygaid, llinyn bywyd torri wna.
Dyna yr ochenaid olaf, dyna'r llaw yn cwympo i lawr;
Swn y dymestl a ddistawodd, distaw iawn yw'r cwbl yn awr;
Llwyd yw'r llygad, oedd fel seren, marwol—welw yw ei phryd;
Nid oes yma ddim ond Angau, bywyd sy mewn amgen byd.
Rhaid oedd cilio o'r ystafell, Angau oedd ei harglwydd hi;
Cilio wnawn yn weddw unig, anial oedd y byd i mi;
Câr nid ydoedd ar fy aelwyd, yn y dymestl fawr ei grym;
Hiraeth wanai drwy fy enaid fil-fil o bicellau llym.
