HEN URDD Y COEDWIGWYR.
Hen urdd y Coedwigwyr un annwyl yw hi,
Ei henw a'i hanes sy'n uchel mewn bri,
Hon ddywed yn eglur, mewn undeb mae nerth,
Ac undeb mewn angen a ddengys ei werth.
Brenhines undebol dyngarol ein bro,
Yw'n hen urdd odidog mwy enwog y bo,
Trysorfa ddarbodol ar gyfer y cla',
Rhag angen a thlodi ei gadw a wna.
Nid rhaid iddo fyned ar ofyn y Plwy,
Na dioddef cras eiriau eu Hofficer hwy,
Mae ganddo drysorfa, ynghadw wrth gefn,
O hon y derbynia drachefn a thrachefn.
Derbynia wasanaeth y meddyg yn rhad,
A hwnnw ni gredwn y gorau'n y wlad,
A phan y dêl angau i'w alw o'r byd,
Mor werthfawr i'r teulu fydd help ar y pryd.
Am hynny mawrygwn, canmolwn ein hurdd,
Yr hon sydd yn meddu aelodau fil myrdd,
Cymhellwn yr ieuaine i uno a hi,
Hwy ydynt ei haddurn, a'i choron a'i bri;
Dywedwn yn eofn, mewn undeb mae nerth,
Cyflawnwn weithredoedd fo'n dangos ei werth.
Y CHWEDLEUWR DAU-WYNEBOG.
Ym mhob cymdeithas bron fe gawn
Rhyw un yn hoff o chwedlau,
Ei waith o forau hyd brynhawn
Fydd llunio rhyw gelwyddau,
A'u bwrw allan o'i hen bair,
Yn hynod ddefosiynol,
Fel pe bae neb yn deall gair
Oi fradwaith hyll afreidiol.
Mae'n gwybod hanes pawb trwy'r wlad,
A thraetha'r cyfryw hefyd,
Ac nis gall beidio rhoi sarhad
I'r gwrthrych wrth ymyryd;
Hyd atoch daw fel pe dan bwn,
Gofyna gyda syndod,
Glywsoch chwi am hwn a hwn ?
Mae pawb o'r braidd yn gwybod.
