Y LLWYD FREUDDWYDIWR
"A Moses, gwas yr Arglwydd, a fu farw yno, yn
nhir Moab . . . ac nid edwyn neb ei fedd hyd y
dydd hwn."
Bu'n fethiant, meddai rhai a'i gwelodd ef
Yn araf droi i'r cwm wrth odre'r gwynt—
Y gŵr digyrrith ei fwriadau fyrdd,
Yr hen freuddwydiwr llesg, ar ben ei hynt—
Y rhai ni chofient mwy
Eu tadau dan eu clwy
A'u maith anobaith hwy.
Ni chofient frath y fflangell a'r rhegfeydd
A gormes haul drwy giaidd ddydd o waith,
Y cefn gwyredig fel pe'n torri'n ddau
A'r gwaed fel morthwyl dan y talcen llaith.
Ni chofient wneuthur main
O bridd di-wellt, a'r brain
Yn llwyd uwchben y llain.
Ni chofient godi o'r main garchardai llwm
I'w brodyr ac i'w plant; ni chofient floedd
Y ffoi i'r nos o gyfyl ing y crud,
Pan ydoedd geni'n ddychryn a phan oedd
Marwolaeth yn rhyddhad,
Yr unig esmwythậd
O loes yr erchyll wlad.
