Yn ymgofleidio, 'n toddi idd eu gilydd
Mewn hedd y'nghanol chwyldroadau 'r tywydd;
A gwefus tangnef yn yr haul belydrau,
Yn gwenu ar y byd drwy nefol ddagrau.
Rhyw ffurfiol fwa 'n cilio ond ymddangos —
Rhyw fwa heddwch heb un saeth yn agos,
Fel hen arf segur, eto 'n ddisglaer hawddgar,
Yn crogi o chwith i anelu at y ddaear;
Llun breichiau cariad at y byd yn estyn,
Fel am gofleidio 'r ddaear megis plentyn.
A'n cryfder yn y nefoedd yn cartrefu,
Lle mae'r cadernid oesol yn gorseddu;
Ar fynwes hedd o fewn y breichiau yma,
Gall daear wenu, dan y cwmwl dua'.
GWELL GENYF FOD AR OL FY HUN.
WRTH wely angau'r anwyl ferch,
A roddodd fywyd yn fy serch,
Buasai marw yn ei lle
'R hyfrydwch penaf dan y ne';
Ond wedi gorfod blaenu o un,
Gwell genyf fod ar ol fy hun.
Wrth ddal ei phen er 'chydig hoen,
Mor felus fuasai dal y poen,
O! buasai 'n well gan i na'r byd,
Ddal dyrnod angau ar y pryd;
Ond eto i ddal helbulon un,
Gwell genyf fod ar ol fy hun.
Buasai dal ei phoenau hi,
Yn fwy na nerth fy mywyd i;
