Tudalen:Caniadau Watcyn Wyn.djvu/80

Yn paentio lluniau ffawd ar wybr ein hoes,
Yn troi y gwynt o'n tu heb awel groes;
Yn nodi'r da, a cheisio celu'r drwg,
Yn dangos siriol wên, a chuddio gwg;
Yn nerthu'r gwan, a gwneyd y llesg yn gry',
Yn dweyd wrth y pen isel, "edrych fry;
Yn lloni'r galon o dan bwys ei chur,
A chwpaneidiau o'th feluswin pur;
I'r llygad gan ei ddagrau'n dywyll sydd,
Dy enw di sydd megys toriad dydd;
Pan yw y byd o'n cylch yn cwympo i'r bedd,
Disgleiria pelydr bywyd yn dy wedd.

Y byd heb Obaith fyddai'n wag a llwm,
Pob awr yn llethu'r oes fel hunllef trwm;
Y byd heb Obaith fyddai'n fan dihedd,
Mwy oer a thywyll na therfynau'r bedd;
Rhyw fynwent eang lawn o brudd—der mud,
Heb son am fywyd, dim ond marw i gyd.

Melusydd einioes—pan yw cysur byd
Yn ffoi a'n gadael, glyni di o hyd;
Tydi yw anadl bywyd llwch y llawr,
Tydi sy'n cadw'n fyw y dyrfa fawr;
Bu llawer pen yn gorphwys ar dy fron,
'Nol colli pobpeth ar y ddaear gron!

Mae oriau'n goddiweddyd marwol ddyn,
Pan na fydd neb yn agos ond dy hun;
Y tlawd, yr unig, a'r trallodus hen,
Sydd yn dy wyneb di yn cwrdd â gwên;
Esmwythi di obenydd gwely'r cla',
Dywedi wrth ei galon y gwellha;
Mae'n codi yn ei eistedd yn dy wydd,
Ac fel yn rhwymau'r bedd anadla'n rhwydd!
Ei law grynedig, wan, estyna hi!
A'i gafael olaf gydia ynot ti!