Yn erfyn gwel'd anwyl fun,
Ac ofni yn dy galon;
Yn pasio'r ffenestr'r oedd ei llun
Iti bron yn ddigon;
'R oedd cysgod anwyl, d' anwyl ffrynd,
Yn barod i'th ddychrynu;
O achos dy fod wedi myn'd,
Ië, wedi myn'd i garu.
Yn ceisio myned at y lle,
Lle'r aeth y cysgod heibio;
I geisio d'weyd cyn myn'd tua thre'
Ta beth, fod rhywun yno;
Cyn myn'd yn agos gwnaeth dy fys
Di daro'r gwydr dan grynu;
Adnabu'r ferch o fewn ar frys
Dy fod wedi myn'd i garu.
Ni fu'r un llanc wrth oleu lloer,
Mor onest ac mor wirion;
A'r ferch, feallai,'n ddigon oer,
I gellwair a dy galon;
Cyn myn'd o gylch y tai â'th serch
I guro am ei gwerthu;
Cais dd'od i wybod am y ferch
Fo wedi myn'd i garu.
"MOR LLON YDYM NI."
MOR felus yw cânu,
Er gwaethaf y byd,
Cawn ollwng i fyny
Ein gofid i gyd;
Nid erys gofidiau yn unman,
I wrando plant bychain yn taro y cydgan—
"Mor llon ydym ni."
